مقدمه کتاب رویا سوار

تقدیم به روح پاکه: امیرشاه بنده­نجف‌آبادی

این کم‌ترین و کوچک‌ترین کاری بود که من می‌توانستم برای لطف بزرگش انجام بدهم و زیباترین حس این است که آدمی بفهمد و بداند کسی که اکنون در بین ما نیست کسی هست که بهشتی است و هر جا باشد آنجا نور و خوبی متولد می‌شود و من بر این باور هستم که آدم‌های خوب هرگز نمی‌میرند و به‌خوبی و نیکی شاید در کتابی، حرفی، سخنی، یا مکانی به یاد آورده می‌شوند و این یک جاودانگی است.

بخشی از کتاب دلنوشته رویا سوار

شب های هستی

می‌نویسم برای شب‌های هستی که ماه می‌درخشد و شب در سکوت است و ذهن‌ها پرسروصدایند. بی‌خوابی از آن خفاشان و جغدان بی‌قرار که در سایه‌ها و تاریکی‌ها می‌تازند. غبارهایی که از زمین بلند می‌شوند و روشنی ماه و ستاره و نور چراغ‌ها را تسخیر می‌کنند. کوه‌ها جولان گاه گرگ‌های درنده‌اند و آسمان را در روزهای شبانه گم می‌کنند و چقدر دلم برف می‌خواهد ببارد و همه‌چیز جان بگیرد و چشمان من نظاره‌گر پاروهای پربرفی باشد؛ که در کوچه‌ و خیابان پرتاب می‌شود. آنگاه شب‌های هستی‌مان بی‌غبار و سکوت پر از زیبایی با بارش برف و آسمانی زیبا.

دلگیرم

دلگیرم و اما بی‌خیالم به‌سان برگی که زرد شده و آسمانی به وسعت ابری تیره که باران را بر سرش می‌بارد و اما هنوز رقص‌کنان می‌نشیند بر سطرهای هستی و پاییزی زیبا را متولد می‌کند.

در جان تو

یه روز که آسمون شروع میکنه به باریدن در جان تو درخت پاییز و میبینه و شروع میکنه به برگ ریزون همین‌قدر غریب و غمگین اما...

یه روزی هم که آسمون شروع میکنه به باریدن درختی در جان تو شروع میکنه به پروبال گرفتن و گویی که بهار قرار است قبل از وقت موعود خود متولد شود و تو را به‌پاس عشقی ناب در سبزینگی و زیبای گل‌های دشت پر از سوزن و زنبق و شقایق رویش دوباره‌ای ببخشد و این‌گونه است که باید گفت، من در دل پاییز هم باشم با تو بهارم سبزم، می‌رویم و لحظه‌هایم خوشحال‌اند.